In de wereld van de student besta ik niet

Het is introductieweek, dus trekken studenten massaal de stad in. De gewone Tilburger wordt daarbij soms bijna omver gelopen, merkt Tom Grosfeld. ‘De student is in extase, wordt opgeslokt door de wereld van de universiteit.’

Met mijn jongste zoon fiets ik naar het Spoorpark. Het is een maandagmiddag, de scholen zijn weer begonnen. Ik verwacht een verlaten park, maar er staan honderden fietsen, het is drukker dan ooit, zelfs de ijscoman is komen opdagen. Ach, bedenk ik: TOP Week. Ik parkeer de bakfiets.

Ik ben nog niet afgestapt of om me heen hebben tientallen studenten hun fiets neergekwakt. Ik ben behoorlijk ingesloten. Het lukt me met veel moeite om mijn zoontje uit de bakfiets te tillen, terwijl allerlei sturen en zadels in mijn rug en heup prikken. 

Ik bedenk ineens: ik word niet gezien. Dat kun je bijna letterlijk nemen. In de wereld van de (aankomende) student, besta ik niet. Ik voel mezelf nog redelijk jeugdig, maar jeetje, een man met een bakfiets, dat is wel heel ver van hun belevingswereld verwijderd. 

Ik voel ondanks de omsingeling best genegenheid voor de studenten. Ook ik werd ooit zo opgeslokt door het studentenleven, was zo in de ban van mijn leeftijdsgenoten, van wat er allemaal te doen was, dat het vaak leek alsof er alleen maar studenten in Tilburg woonden. Ouders met jonge kinderen? Ik zag ze gewoon niet, registreerde ze niet, was nauwelijks op de hoogte van hun bestaan. 

Maar werkt het ook niet andersom? Toen ik als werkende man met kinderen terug verhuisde naar Tilburg, leek het wel alsof alle studenten verdwenen waren. Ik zag voornamelijk mensen die op mij leken: ouders met kinderwagens, spelend in speeltuinen. 

Volgens mij accentueert de TOP Week hoe die twee – de student en de jonge ouder – langs elkaar heen leven, hoewel ze in leeftijd toch niet zo veel van elkaar verschillen. De student is in extase, wordt nog meer opgeslokt door de wereld van de universiteit, en de jonge ouder, gefixeerd op andere jonge ouders en bevriende peuters van de opvang, denkt: verrek, ze zijn er tóch, die studenten. Waar waren ze al die tijd?

In het Spoorpark is mijn jongste zoon inmiddels het voetenbadje in gerend. Hij schatert het uit, rolt met zijn kleren door het water, het lijkt wel alsof hij er alles aan doet om de aandacht van de studenten te trekken, alsof ook hij voelt dat hij en zijn vader niet worden opgemerkt. 

Na een poos blijven twee meisjes stilstaan bij het water. Ze kijken naar hem en zeggen dingen als ‘ach’ en ‘cute’. Net wanneer hij naar ze toe wil lopen, ik vermoed om ze nat te spetteren, worden ze geroepen door een groepje jongens verderop. Of ze nog van plan waren te komen. In een flits zijn ze verdwenen. 

Arme jongen, denk ik. Ik loop naar hem toe, leg mijn handen op zijn schouders en zeg: geen zorgen, ventje, ik zie je en zal je altijd blijven zien. Zelfs als je op een dag gaat studeren.

_Advertentie.