Met liefde had ik de universiteit nog een veeg uit de pan gegeven

‘Ik wilde kritisch zijn over de universiteit waar het niet goed ging. Misschien had ik moeten stoppen toen ik een berichtje kreeg van de rector.’

Ik zit een zaal met grijs linoleum op de vloer en poreuze betonstenen muren. Het is bloedheet – veel te warm voor juni – en het ik heb honger. Ik ben terug op de universiteit waar ik al die jaren rondliep, waar ik ongegeneerd dronken werd, waar ik de dag erna toch weer met een enorme kater in de bieb zat, waar ik op een lome donderdagmiddag met een paar vrienden besloot een studentenpartij op te richten.

Dat is de reden dat ik hier weer ben, dat ik mijn fiets weer in de grijsblauwe constructie hing die hier voor fietsenstalling moet doorgaan maar die ik nergens anders heb gezien. In deze zaal zitten de mensen van de partij. De partij die ik wil opheffen, drie jaar na de oprichting.

We kunnen niets veranderen, we zijn nu al een grijsgedraaide plaat vol clichés aan het worden, van een partij die verandering wilde zijn we de conservatieve plucheplakkende figuren geworden die we verafschuwden. De rest dacht er anders over, ik dolf het onderspit.

Ik vertrok.

Dat doe ik nu weer. Dit is mijn laatste column voor Univers. Ik vertrek. Met dezelfde reden.

Toen ik in 2014 begon wilde ik kritisch zijn over de universiteit waar het niet goed ging, omdat een universiteit zonder luis in de pels als een hof zonder nar is. Wellicht had ik moeten stoppen toen ik na twee jaar ‘zomaar een berichtje’ kreeg van toenmalig rector magnificus Philip Eijlander die mijn columns scherp en to the point vond. Een mooi compliment, maar wil je complimenten krijgen van de mensen waar je kritisch op bent? Ben je dan wel de luis in de pels?

Langzaamaan ontworstelde ik me aan het universitaire leven, of ontworstelde dat leven zich aan mij. De laatste keer dat ik voet zette op een universiteitscampus dateert van vorig jaar, voor een borrel. Ik werd er niet eens ongegeneerd dronken, en de dag erna bleef ik gewoon thuis. Brak. Telt het dan nog wel? Mag je dan nog wel columnist zijn van een universiteitsblad?

Ik vind van niet. En natuurlijk: ik had met liefde nog maandelijks een minister of bestuurder een veeg uit de pan gegeven. Over hoe de put wordt gedempt nu door de enorme groei van het aantal buitenlandse studenten steeds meer kalveren verdrinken. Over hoe de Tilburg University anderhalf jaar later nog steeds zo in de kramp zit over een afgekeurde promotie dat ze dat maar probeert toe te dekken door de regels aan te passen, in plaats van toe te geven dat er een fout is gemaakt. Maar dat zal ik niet meer doen. Het is mooi geweest.

Good night, and good luck.

_Advertentie.