Studentenhuis ‘La Felosoqit’ is een uit de hand gelopen sociaal experiment

Borrelen op het dak en fietsen in de aula. De bewoners van studentenhuis La Felosoqit doen de gekste dingen. Thomas Kaufmann haalt warme herinneringen op aan zijn tijd in het beruchte Tilburgse studentenhuis.

Via de reeks ‘bijzondere studentenhuizen’ ontdekte ik dat mijn eerste studentenhuis ‘La Felosoqit’ binnenkort tegen de vlakte gaat. Dat heeft dan nog betrekkelijk lang geduurd. Toen ik als negentienjarig broekie voor het eerst op kamers ging, leek het al een kwestie van tijd voor het huis haar strijd met de natuur zou verliezen.

Eén keuken hadden we sowieso al verloren aan de schimmels en was zonder beschermende kleding niet meer veilig te betreden, daarnaast werkten diverse doucheruimtes hard aan het doorontwikkelen van de eigen mensonvriendelijke ecosystemen.

Wie dergelijke toxische ruimtes echter wist te vermijden, had nog een wereld aan studentenhuis over. Een oude school, 2.000 vierkante meter, overgeleverd aan een stuk of 30 studenten. De mogelijkheden waren oneindig. Alles kon, alles mocht en alles werd ook gedaan. Het gebouw zou toch op korte termijn gesloopt worden. Zo zouden de studenten er ook leven. Na ons zou de zondvloed volgen.

Meer dan eens voelde de hele situatie als een uit de hand gelopen sociaal experiment. Op dinsdagen werden broeken in de ban gedaan, mensen doken de kruipruimtes in, er werd gefietst in de aula en geborreld op het dak. We leken nog het meest op ‘de Lost Boys’ uit Peter Pan. Behoefte aan een eigen plek, maar nog niet helemaal klaar om op te groeien. Ergens moesten toch verborgen camera’s hangen?

Lees ook:

Feestend ten onder: het einde van studentenhuis ‘La Felosoqit’

In het studentenhuis hadden we een soort mini-maatschappij gevormd, maar de wereld buiten draaide wel gewoon door. Deze vorm van leven, waarin grenzen steeds verder werden opgerekt, was zelfs voor studenten niet houdbaar. Het sociale spel sloeg door. Er werd steeds meer en vaker gedronken en de baldadigheid escaleerde. Studies en bindende studieadviezen sneuvelden bij de vleet. Wie wilde studeren, sloot zich het beste op in zijn/haar kamer. Niet voor niets was het verloop onder de huisgenoten toen enorm hoog.

Experiment of niet. De nieuwe Milgram of Zimbardo heeft zich in mijn tijd niet geopenbaard. Na een half jaar zocht ik mijn heil elders. La Felosoqit bezocht ik steeds minder vaak. De tradities uit het artikel zijn van na mijn tijd. Het is mooi om te zien hoe anderen de chaos naar hun hand hebben weten te zetten en er zelfs iets van continuïteit in hebben gecreëerd.

Dat het huis uiteindelijk zal verdwijnen is jammer. Tegelijkertijd versterkt het wat mij betreft alleen maar de mythische status die het in de loop der jaren heeft gekregen: een plek die bijna te mooi, dwaas, of absurd klinkt om echt te bestaan. Een toevluchtsoord voor ‘Lost Boys’. Een modern studentensprookje dat eigenlijk alleen thuishoort in verhalen.

En aan verhalen geen gebrek.

_Advertentie.