Studentensoep

Vrouwen schijnen een hogere pijngrens te hebben dan mannen. Ik heb dit altijd een vreemde uitspraak gevonden. Het zou namelijk inhouden dat ik altijd om ben gegaan met mannen met een hoge pijngrens (voor hun geslacht) of dat ik zelf de uitzondering ben op de regel. Combineer mij met een beetje pijn, of erger nog: met ziek zijn en wat resteert is een zielig hoopje ellende. Een hoge pijngrens heb ik zeker niet maar ik ben wel geboren met een groot talent om mezelf zielig te vinden.

Helaas is het als student niet meer zo gemakkelijk om ziek te zijn als vroeger. Oh vroeger… dan kwam je thuis met je rode koortswangetjes en werd je meteen naar bed gedirigeerd. Dan verschenen de kommen soep met beschuitjes en de natte washandjes. Liefdevolle woordjes en smerige paracetamol opgelost in een glaasje water (want zo’n pilletje doorslikken was natuurlijk onmogelijk). Nu open je de deur naar je studentenhuis, loop je naar je studentenkamertje en lijd je alleen. En laten we eerlijk zijn… Cup A Soup en Unox zijn toch maar slechte vervangers voor de genezende kippensoep van je moeder of oma. Is het me dan werkelijk kwalijk te nemen dat ik bij elke mogelijkheid vlucht naar de warme haard van (in dit geval de schoon-)ouders zodat ook anderen me zielig kunnen vinden? Vreemd genoeg is jezelf zielig vinden namelijk niet zo bevredigend als er niemand aanwezig is om te bevestigen dat je toch echt wel heel erg zielig bent.

Gelukkig zijn de tentamens van het afgelopen blok al geweest, en is het wachten op het werk van de drukker bij de scriptie (ik word spontaan nog erger ziek van het denken aan de gigantische stapel vragenlijsten die binnenkort moeten worden afgenomen). Geen betere tijd om ziek te zijn, zou je bijna zeggen.

Zoë-Amber Wolters (23 jaar) studeert Communicatie en Informatie-wetenschappen (Tekst en Communicatie) aan de UvT en blogt voor Univers.