Toiletiquette

Mij werd altijd verteld dat mannen smeerlappen zijn, en dat de mannen-wc’s het toppunt van goor zijn. Mooi niet dus. Vrouwen, wij vrouwen, zijn zwijnen.

Waarschuwing: Het volgende verhaal kan als schokkend, misselijkmakend of gewoon algeheel smerig worden ervaren!

Het is een mooie herfstdag wanneer ik nietsvermoedend de toiletten op mijn armzalige baantje binnenstrompel. Ik neem zuchtend plaats op de toiletbril. Dit doe ik overigens zonder als een idioot boven de toiletbril te gaan hangen, en zonder tijd te steken in het zorgvuldig afdekken van deze bril met wc-papier. Ik bedoel, als kind at ik vrolijk het lekkere met kattenpoep gevulde zand uit de zandbak op school zonder dat ik daar kwalijke gevolgen aan heb overgehouden. Een wc-bril zal ik dan ook nog wel overleven.

Maar dan gebeurt het: zit je daar, in alle rust, valt je oog op de deur voor je.  Niet op een gek tekstje of leuk penispoppetje om je dag op te vrolijken, nee, dat zou veel te netjes zijn. De wc-deur was namelijk versierd met iets anders. Een gigantische veeg bloed, lekker uitgesmeerd op een manier die er geen twijfel over liet bestaan: dit was niet een ‘ongelukje’ van iemand die per ongeluk met een bebloede hand langs de deur had gestreken. Genoeg bloed om een zwakkere persoon een inzinking te bezorgen.

Daar bleef het (helaas) niet bij. De veeg bloed werd namelijk gecomplementeerd door een paar heerlijke, slijmerige stukjes snot die er nog artistiek bij leken te zijn geplakt. Een luguber kunstwerk, gemaakt door een (of erger nog, door meerdere) vieze, vuile goorlap. Je zou haast verwachten dat daar toch in allerijl een schoonmaker op afgestuurd zou worden, maar toen drie dagen later dezelfde substanties nog steeds de deur ontsierden was het voor mij zeker. Vrouwen zijn zwijnen.

Het bloed op de deur was voor mij een first, dat moet ik toegeven. Toch is het me al vaak overkomen dat ik op een toilet stuitte op enkele achteloos achtergelaten damesartikelen. Volgebloede maandverbandjes en uitgeperste tampons die mysterieus hun weg niet hadden gevonden naar de handige afvalbakjes. En serieus, hoe moeilijk is het nou om een wc-borstel te gebruiken? Zo’n ding staat er maar voor één reden!

Gelukkig schijnen ze op de uni tenminste een deel van de smerigheid tegen te willen gaan. Eerst ontbraken op de toiletten overal de pleeborstels (blijkbaar jatten mensen die dingen, wie doet nou zoiets!?). Dat leidde dus nog wel eens tot achtergelaten kunstwerken in de pot, en schattige blonde meisjes die met beschaamd gezicht de wc’s ontvluchtten. Inmiddels zijn er weer wc-borstels verschenen en kunnen wij zwijnen tenminste één van onze wc-zonden met schoon-heid bestrijden. Maar de vraag spookt toch nog steeds door mijn hoofd: welk monsterachtig vrouwmens was er verantwoordelijk voor dat kunstwerk?!

Overigens weet collega Sylvia dat probleem makkelijk op te lossen, op haar toilet siert een heus reglement.