Recensie: Inside Llewyn Davis
Heroïsche reddingen, zuur verdiend succes of op zijn minst een mooie filmkus: filmkijkers worden in de regel beloond met een apotheose aan het eind van twee uur popcorn eten en geconcentreerd kijken. Wat gebeurt er echter als deze bevrediging uitblijft, zowel voor de kijker als voor de hoofdpersoon?
Regisseurs Ethan en Joel Coen laten in Inside Llewyn Davis zien hoe het gaat als het leven niet op magische wijze alles oplost. Llewyn Davis, gespeeld door de relatief groene Oscar Isaac, is een klaploper. Parasiterend op zijn vrienden probeert hij een carrière als folkmuzikant op poten te zetten en in zijn gang door het leven laat hij een spoor van chaos na. Halverwege de film roept Llewyn: ‘er is vast nog wel iemand die niet boos op me is’. Menig kijker zal dit durven betwijfelen, omdat hij op dat moment al meermaals is uitgevallen tegen de mensen die nog enigszins om hem lijken te geven.
Net als in eerder werk van de gebroeders Coen is het leven de hoofdpersoon niet goed gezind. Hij zingt niet onverdienstelijk, speelt leuk gitaar en heeft een goede kop. Hoe meer zijn carrière stagneert, echter, hoe meer hij probeert vast te houden aan zijn bestaan als Ware Artiest. Hij wordt met de dag pretentieuzer en jaloerser op commerciëlere artiesten die het wel redden. Dit levert komische situaties op die eigenlijk, als je er even bij stil staat, helemaal niet grappig zijn. Die momenten maken de film geniaal. Llewyn laat je lachen terwijl je eigenlijk wilt huilen.
De details van de film voegen veel toe aan de grote lijn. Het decor is geen moment anachronistisch en kleine ‘acteurs’ zoals een rode kat en een lelijke baby zorgen voor extra symboliek en een wrang nasmaakje. Knap is dat er redelijk veel momenten zijn ingebouwd waar Llewyn enig respijt wordt gegund en hij de kans krijgt om keuzes te maken die zijn leven ten goede kunnen beïnvloeden. Hij verpest het keer op keer, maar toch hoop je als kijker dat hij deze keer misschien wel raak schiet. Even gloort het succes, als hij met frisse tegenzin meespeelt op een melig nummer met collega-muzikant en vriend Jim, gespeeld door Justin Timberlake. Natuurlijk wordt dit wel een hit.
Een kritiekpunt kan zijn dat na anderhalf uur een ‘nu weet ik het wel’-gevoel optreedt. Als Llewyn op dat moment met een auto de afslag van de snelweg nadert die hem naar een beter leven zou kunnen leiden, is dat weer vergeten. Misschien nu dan?
Inside Llewyn Davis draait onder andere in de Verkadefabriek in Den Bosch en Chassé.
