Mijn studenten

Ik was best wel gespannen of het allemaal zou lukken. Ik bedoel, ineens zo’n beetje alle hoorcolleges geven, dat is niet niks. Voorgaande jaren had ik er slechts drie gedaan, over een onderwerp dat mij zeer vertrouwd is, een onderwerp dat ik nauwelijks hoefde voor te bereiden, of eigenlijk helemaal niet. En nou had ik in een vlaag van verstandsverduistering alle colleges overgenomen van mijn collega, omdat zij onderhand wel eens iets anders wou.

Omdat ik geen zin had om een soort karaoke-versie van haar lessen te geven, begon ik de inhoud daarvan aan te passen, onderwerpen eruit te gooien, nieuwe dingen erin, andere accenten, andere illustraties. Het werd toch een heel ander programma dat ik aan onze eerstejaars studenten zou gaan presenteren. En dat is een kritisch publiek kan ik u verzekeren. Willen die opkijken van hun mobieltjes, dan moet er toch heel wat gebeuren. Vorige week woensdag gaf ik mijn laatste college. Na mijn famous last words was het even stil. Toen daalde er een klaterend applaus op mij neer. Yes! Het was me gelukt! Op zo’n moment ben ik echt blij, geroerd, zeg maar gerust een beetje aangedaan. Dan krijg ik een warm gevoel, dan houd ik nog meer van mijn werk dan anders. Op zo’n moment houd ik van alle studenten, al die eerstejaars met hun mobieltjes, echt waar, dan houd ik oprecht van ze. Jammer dat zo’n moment maar zo kort duurt.

_Advertentie.