Best een beetje trots

Ik heb nooit veel vertrouwen gehad in mijn medemens. Misschien komt dit cynische gebrek aan vertrouwen door een onderdrukt gebrek aan vertrouwen in mezelf.  Misschien komt het door een nieuwscyclus die slecht nieuws lijkt te prefereren.

Misschien komt het doordat ik als WNF ranger tijdens mijn jeugd me acuut bewust werd van alle dingen die we als mensen kapot hebben gemaakt. Als ik de krant open sla of een middag tv kijk, lijken er soms duizend-en-één redenen waarom ik niet trots hoef te zijn op mijn eigen taxonomische indeling in het hokje ‘Homo Sapiens’. Toch heb ik soms, wanneer ik toevallig de goede kant uit kijk, best bewondering voor die koppige, dappere naakte aap.

Op de momenten dat ik met een bijna onafhankelijke blik naar mensen kan kijken, als een etymoloog uit een universum van ver weg, lijken de dingen die voor mij zo vanzelfsprekend zijn ineens zo verwonderlijk. Als ik niet hoef te denken aan de misdaden gepleegd in de naam van vervlogen goden, kan ik bewondering hebben voor het feit dat die aap de wereld om hem heen zó graag wilde begrijpen dat hij verhalen verzon en verspon om grip de krijgen op de schijnbare onwerkelijkheid van onze wereld.

Als ik niet hoef na te denken over de gruwelijke gebeurtenissen vastgelegd in geschiedenisboeken, verwonder ik me over de ontembare drang om te vertellen wat er gebeurde in jaren die voorbij zijn gegaan, opdat we niet opnieuw dezelfde fouten hoeven te maken. Als ik niet denk aan de astronomische CO2-uitstoot van een vliegtuig, heb ik ontzag voor die koppige aap die door de evolutie niet geschikt werd bevonden te vliegen, en daarom zijn eigen vleugels maakte.

Ik kijk even met andere ogen naar de wereld. Ik zie de sporen van een dier dat koppig paden maakte door heuvels en over rivieren. Ik zie apen wiens behoefte aan het vertellen van verhalen zo sterk was dat simpele gebaren en geluiden niet genoeg meer waren. Ik zie drie meisjes zo hard lachen dat woorden niet meer kunnen ontstaan, of nodig zijn. Ik zie een baby diezelfde lach oefenen zonder ooit door iemand te zijn geïnstrueerd waarvoor of waarom.

Ik zie een volwassen man bij wie de tranen over de wangen stromen omdat hij ergens zijn evenbeeld ziet in de melodramatische actrice in de dramatische film. Ik hoor een tiener gepassioneerd meezingen met een Japans nummer dat hij niet verstaat, maar toch begrijpt. Ik zie een vader en kind beide verlangend naar de sterrenhemel boven zich staren terwijl ze zich beide afvragen of er ergens iemand terug kijkt.

Ik zie mijn eigen reflectie in mijn beeldscherm terwijl ik woorden vanuit het niets creëer. Niet omdat ik op zoek ben naar eten, voortplanting of onderdak, maar gewoon omdat ik, net als alle naakte apen met mij, de drang heb om iets te creëren, hoe onbenullig het ook mag zijn. De drang om de wereld, ondanks alles, een klein beetje mooier te maken. En daarop ben ik soms, op een goede dag, best een beetje trots.

_Advertentie.