Terug naar de coronajaren

‘Yes’. ‘No’. ‘No’. ‘Yes’. ‘No’. ‘No’. Het is half drie en de animo is inmiddels weggezakt. Van drie van de collega-journalisten die deze online training volgen weet ik inmiddels dat ze een kat hebben. De andere zestien houden hun huisdieren verborgen, acht van hen houden zelfs zichzelf verborgen: ik zie alleen een grijze avatar.

Het is de tweede week van 2023, maar even voelt het weer als drie jaar geleden. De tijd waarin niet de oorlog in Oekraïne of de inflatie maar het dan nog spiksplinternieuwe coronavirus de headlines beheerst. Mensen zitten thuis, Zoomen is niet alleen meer voor bijen en onderwijs is in die eerste weken voor velen verworden tot een opgekalefaterde Teleac-cursus.

Ik had gekozen voor deze training omdat hij gewoon in Amsterdam kon plaatsvinden, maar het lot besliste anders. De trainer was verhinderd, zijn vervanger zat in Berlijn en dus zat ik die dinsdagochtend stipt om 9.30 uur met mijn webcam aan keurig te wachten totdat Duitsland zou inbellen. Na een obligaat voorstelrondje dat veel te lang duurt omdat die ene deelnemer het nodig acht zijn curriculum vitae iets te uitgebreid samen te vatten beginnen we. Dan nog met frisse moed.

Natuurlijk: thuisonderwijs heeft zijn voordelen. Het bespaart op reiskosten. Het is goed voor het milieu. Het is zelfs misschien wel de enige manier waarop we een dag lang een training kunnen volgen van een expert in de Duitse hoofdstad, maar allemachtig wat is het moeilijk om zeven uur je concentratie te behouden wanneer je non-stop naar een schermpje staart.

Mijn respect voor studenten die zich door de coronacrisis worstelden zonder totaal te veraardappelen was al groot, maar neemt deze dag alleen maar toe. Waar bij de vragen van de docent om 10 uur iedereen bijkans door elkaar roept, is het voor het overgrote deel om half drie zelfs te veel moeite om een twee- of drieletterig woord in de chat te typen.

Er zijn veel berichten over studenten die niet meer vooruit te branden waren na ruim twee jaar coronaonderwijs. Ze kwamen niet meer naar hoorcolleges, een grote groep vond zelfs verschijnen in werkgroepen te veel moeite. Ik moet toegeven dat ik me er na deze grijze januaridinsdag geen voorstelling van kan maken.

Wie liever urenlang naar een docent op een schermpje staart dan naar een echte levende persoon is ofwel een ongemotiveerde onderwijsconsument die er alleen maar op uit is om zich zo gemakkelijk mogelijk een diploma te verschaffen, ofwel niet goed bij zijn hoofd.

_Advertentie.